یاد خدا ...

پس از آفــــرینش آدم "خــــدا" گفت به او : نازنینــــم اَدم ...

با تـــو رازی دارم !...

اندکـــی پیشتـــر آی ...

آدم آرام و نجیــب ، آمد پیش !!

... زیـــر چشمـــی به "خــــدا" می نگـــــریست !...

محو لبخند غم آلــــود خدا ! ... دلش انگــــار گــــریست ...

نازنینــــم آدم !! ( قطــــره ای اشـــک ز چشمــــان خداونــــد چکیــــد )!!!...

 یاد من باش ... که بس تنهـــــایــــــــم !!...

بغض آدم تــــرکیــــد، ... گونه هـــــایش لـــــرزید !!

به "خــــــدا" گفت :

من به اندازه ی ....

من به اندازه ی گلهــــــای بهشــــت ... نه ...

به اندازه عـــــــرش ... نه ... نه

من به اندازه ی تنهـــــاییت ، ای هستی من ، ... دوستدارت هستم !!

آدم ، ... کولــــه اش را بر داشت...

خستــــه و سخـــت قــــدم بر می داشـــت !!...

راهــــــی ظلمـــت پـــر شور زمیــن ...

زیـــر لبهــــای "خــــدا" بـــاز شنیــــد ، ...

نازنینـــــم آدم! ... نه به انـــدازه ی تنهــــایی من ...

نه به اندازه ی عـــــرش ... نه به اندازه ی گلهـــــای بهشــــت !!...

که به اندازه یک دانـــــه گنـــــدم ، تو فقط یـــــادم باش !!!.......