شرح دل ...

... چیز زیادی از سال جدیدی که انگار همین دیروز بود فرا رسیدنش را جشن میگرفتیم ، نمانده است ... سال 93 نیز همچون سال های دیگر با خوبی ها و بدی هایش در حال گذر است ...گاهی هست که آدم دلش می خواهد فارِغ از همه اعتباراتی که مصلحت اندیشی های عقلایی ایجاب می کنه حرف دلش را بزند و حرف دل یعنی آن حرفی که بیش از همه مستحق است تا آن را به حساب خود آدم بگذارند، چرا که وجه حقیقی هر کس،دل اوست ...
تو می توانی مانع شوی از آنکه انعکاس احساست در چهره ات ظاهر شود اما در قلب ممکن نیست و نمی شناسم کسی که بتواند جلوی انعکاس وجود خودش را در آینه ی قلبش بگیرد،
قلب خلاصه ی وجود آدمی است.
بعضی هامان سرمان را کرده ایم زیر بـــــــــرف و عادت کرده ایم که بنالیم و بمانیم،آرام اما پر از فریاد درون، در عین حال که میدانیم خوب چیست و بد چه طور است اما دیگر به خوب و بد بودن ها بی توجه شده ایم در واقع در یک مرگ تدریجی به سر می بریم.... زنده ایم به امید مردن....
بعضی هامان نیز فریاد میزنیم،شلوغ میکنیم،می غُریم،زمین و زمان را به هم می دوزیم معتقدیم هرچی بلا بر سرمان می اید به خاطر این و آن است...آن هست واین نیست...خلاصه خیلی خوب برای تمام بدبختی هایمان دلایل مَحکمه پسندی داریم و همیشه هم خرسندیم که این همه می دانیم وگاهی هم دیگران را از بس که نمیدانند زیر هجوم باور هایمان له میکنیم...
اما . . .
بعضی هامان . . .

**************************************************

/// حال همه ی ما خوب است اما تو باور نکن . . . دکلمه ای از شادروان خسرو شکیبایی ///

دانلود فایل صوتی

**************************************************

وقتی ناچاری تو دنیای آدم بزرگا زندگی کنی، بالاجبار بعضی از رفتارهاشون روت تاثیر می ذاره..
می گن امکان نداره توی یه جمع باشی و تحت تاثیر اون ها تغییر نکنی..
کاش خوب تغییر کنیم
گاهی تضاد و فاصله ی بین این دو دنیا به جایی می رسه که دوست دارم، دست هام رو بگیرم جلوی چشم هام تا نبینم، گوش هامو بگیرم تا نشنوم یا حتی.. جلوی دهنم رو، تا هیچی نگم.
اما… نمیشه، بالا برم، پایین بیام دو تا دست بیشتر ندارم؛ هزار پا که نیستم؛ نهایتا یه مدت چشمام رو می بندم، یه مدت گوشهام رو… ولی کاش تو این مدت بتونم جلوی دهنم رو هم بگیرم.. ولی اکثرا به اینجا نمی رسه
اون وقته که یه حرفی می زنم و همه چیز……..
تو دنیای آدم بزرگا منطقی هست که می گه هیچ چیز بی علت نیست
منطقی هست که می گه باید به همه ی عالم و آدم مشکوک بود
منطقی که می گه پشت هر حرف و نگاهی دنیایی است
منطقی…
گاهی دلم می خواد تموم این منطق ها رو کنار بذارم و کودکانه فقط حس کنم، بدون دیدن تناقضات ، بدون دیدن…
شدم مثل بچه ای که تازه داره رنگ ها رو یاد می گیره، و بین تموم رنگ ها فقط بهش سفید و سیاه رو آموزش دادن
و حالا اون نمی دونه رنگ های دیگه سفیدن یا سیاه…؟!!
سبز و آبی و قرمز و… هیچ کدوم رو رنگی نمی بینم، همش برام حکم خاکستری داره،اون وقته که دلت نمی خواد بی گدار به آب بزنی و یه رنگِ شاید زیبا رو متهم به سیاه بودن بکنی (گاهی هم سیاه از همه ی رنگ ها زیباتره!)؛ می زنی تو دل رنگ، دنیایی که توش، هم سفید هست و هم سیاه؛ پر از تناقض
گاهی می بریش طرف سفید، با کلی ها بحث می کنی و با تمام وجود و با تمام باورها و اعتقاداتت جلوی تمام نظرات مخالف ایستادگی می کنی ...
اما گاهی نظرات و شنیده ها و بیشتر دیده ها ذهنتو درگیر می کنه، تناقضات به نظرت بزرگ میاد ، اونقدر که به یک باره تصمیم می گیری یه رنگ ساده و شفاف رو متهم به سیاهی بکنی
اون وقته که تموم افکارت بهم میریزه
اون وقته که شاید صاحب رنگ از برداشت هات شاکی بشه و تو رو متهم کنه…
اون وقتِ که به قول امروزی ها لای منگنه ی افکار خودت و بقیه، دیده ها و شنیده ها، مثبت ها و منفی ها و غیره و غیره گیر می کنی ...
و تصمیم می گیری…

........

کاش بتونیم درست تصمیم بگیریم . . .

تو رو خدا زود قضاوت نکنید .... به قول یه متن : کفش هایم را بپوش ... راهی را که رفته ام برو ... حال میتوانی درموردم قضاوت کنی ....

هعــــــــی خداااااا

گم شده ام

هیچ راهی به آرامش نمیرسد
نمیدانم راه ها بی راهه است ... یا تمامش تقصیر ...
کلاغ قصه های کودکی است که هیچ وقت به خانه نرسید ...
و هنوز در سرم پرواز میکند . . .